عوامل نارسایی بهبود زخم پای دیابتی شناسایی شد

بر اساس گزارشی که بصورت آنلاین در مجله ی Diabetes  (2012,June ,11)انتشار یافت، زخمهایی که التهاب بالایی داشته  و میزان فاکتورهای رشد در آنها غیر طبیعی است، دیرتر بهبود می یابند.

دکتر Dinhو همکارانش با پیگیری 104 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 و 2 و 36 فرد سالم به عنوان کنترل به بررسی نقش عملکرد عروق و التهاب در بهبود زخم پای دیابتی پرداختند.

محققین دریافتند که بعد ازگذشت متوسط 18.4ماه ، 30 بیمار مبتلا به دیابت (29 درصد) به زخم پای دیابتی مبتلا شدند. این بیماران به نوروپاتی شدید مبتلا بوده و شمارش گلبول های سفید بالاتری نسبت به گروه کنترل داشتند و اتساع عروق در آنها کاهش یافته بود.در 47 درصد از این بیماران در وضعیت زخم ها بهبودی حاصل نشد که در مقایسه با گروهی که زخمشان بهبود یافته است، در این بیماران مقدار غلظت necrosis factor – alphaو  monocyte chemoattractant protein -1  ،2fibroblast growth factor،matrix metallopeptidase 9 (MMP-9)در مقایسه با گروهی که زخم هایشان بهبود یافته است، بالاتر می باشد.

دانشمندان با مقایسه ی نمونه ای پوستی این بیماران با گروه کنترل مشاهده نمودند که در بیماران مبتلا به دیابت میزان immuce cell infiltrationو MMP-9 expressionو protein tyrosine phosphatase-1B(PTP1B)بیشتر است.

دانشمندان نتیجه گیری می کنند که افزایش التهاب و افزایش تولید MMP-9و  PTP1B  و غلظت غیر طبیعی فاکتورهای رشد سبب عدم بهبود زخم پای دیابتی می شود.

منبع: www.physiciansbriefing.com